از نظر اسلام ، امنیت اجتماعى ، یکى از بزرگ ترین و گواراترین نعمت هاى الهى است که با نعمت تن درستى و سلامت برابرى مى کند ، همه مردم به آن نیاز دارند و بدون آن ، شادى در زندگى بى مفهوم است ؛ ولى با این همه ، کمتر کسى قدر این نعمت بزرگ را مى داند :
- نِعمَتانِ مَکفورَتانِ : الأَمنُ وَالعافِیَةُ .
- دو نعمت اند که ناسپاسى مى شوند: امنیت و سلامت .
- در مقابل ، نبودِ امنیت ، یکى از سخت ترین مجازات هاى الهى است . زندگى براى مردمى که امنیت ندارند ، لذّتبخش نیست و معیار ارزش وطن ، میزان برخوردارى آن از امنیت است ؛ بلکه چنان است که از امام على علیه السلام روایت شده است :
- شَرُّ الأوطانِ ما لَم یَأمَن فیهِ القُطّانُ .
- بدترین وطن، جایى است که ساکنانش در آن، در امان نباشند.
- از نظر قرآن و احادیث اسلامى ، مهم ترین خطرهایى که امنیت جامعه بشر را تهدید مى کنند ، عبارت اند از : اختلافات سیاسى و اجتماعى ، تجاوز به حقوق دیگران ، و ناسپاسىِ نعمت هاى الهى .
- و این ، درس بزرگى است براى حکومت ها که تنها با تکیه بر قدرت اطّلاعاتى و نظامى ، نمى توان امنیت جامعه را تأمین کرد .
- دولت مردانى که بخواهند جامعه آنها از امنیت کامل برخوردار باشد ، باید تلاش کنند از اختلافات داخلى و خارجى بکاهند ، عدل و انصاف را بگسترند و مردم را به سپاس گذارى از نعمت هاى الهى ، تشویق نمایند ؛ چرا که هر چه اختلافات و تجاوز به حقوق دیگران ، کمتر ، و سپاس گزارى از نعمت هاى الهى بیشتر باشد ، جامعه از امنیت و آرامش افزون ترى برخوردار خواهد بود .
