دلبسته چهارده معصومیم

معرفت اهل بیت‏علیهم السلام در پرتو معرفت امام، به کمالات و ویژگى‏هاى او بیشتر واقف مى‏گردیم و این آشنایى به طور طبیعى شیفتگى و محبّت را در پى دارد.

براى نیل به مقام دوستى با اهل بیت دو راه وجود دارد که هر دو ملازم یکدیگر است: نظرى و عملى.

یک. راه نظرى؛ «محبّت» فرزندى است که در دامان معرفت و شناسایى، پرورش مى‏یابد و آن گاه که معرفت حاصل شود، کشش به سوى محبوب و شکل گرفتن طبق روش او نیز حتمى خواهد بود. از این رو نخستین قدم در ایجاد محبّت و نیل به مقام دوستى با اهل بیت«علیهم السلام»، شناخت آنان است.
براى شناخت سه راه وجود دارد:
1. مطالعه تاریخ زندگانى آنان؛
2. مطالعه و تفکر در سخنان ایشان؛
3. شناخت خدا (با شناخت حضرت حق و صفات او مى‏توانیم بفهمیم که اهل بیت - که متصف به اوصاف و اسماى الهى‏اند - چه ویژگى‏هایى دارند).
دو. راه عملى‏؛ در این راه نیز دو روش اساسى وجود دارد:
1. تبعیّت از آنان: عمل کردن به سخنانشان و اجتناب از حرام و عمل کردن به واجبات، هم شکلى با آن سروران، متخلّق شدن به اخلاق آنان در سخن و عمل. بارورى و همچنین فزونى محبّت به آن عزیزان، به دوست داشتن امور و افرادى است که آنان دوست مى‏دارند و متنفر بودن از هر کس و چیزى که ایشان، مبغوضش مى‏دارند.
2. رابطه و پیوند داشتن؛ زیارت آنان در حرم‏هاى پاکشان و یاد کردن ایشان از دور و نزدیک، موجب ایجاد محبّت مى‏شود. اینکه بر زیارت اهل بیت«علیهم السلام» این همه ثواب مترتب بوده و این همه به آن توصیه شده است؛ براى این است که با آنان «رابطه» پیدا شود. وقتى رابطه پیدا شد، «تشبّه» پدید مى‏آید و وقتى تشبّه پدیدار گشت، «عشق و محبّت» به حدّ عالى خود مى‏رسد. نگا: آیین مهر ورزى، ص‏121 - 127.