**صلی الله علیک یا امیرالمومنین علی علیه السلام**
اَجَعَلْتُمْ سِقَایَةَ الحْاجّ وَ عِمَارَةَ الْمَسجِدِ الحْرَامِ کَمَنْ ءَامَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الاَخِرِ وَ جَهَدَ فى سبِیلِ اللَّهِ لا یَستَوُنَ عِندَ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا یهْدِى الْقَوْمَ الظلِمِینَ (آیۀ19سورۀ مبارکۀ توبــه)
آیا سیراب کردن حُجّاج و آباد ساختن مَسجدُ الحَرام را همانند عمل کسى قرار دادید که ایمان به خدا و روز قیامت آورده و در راه او جهاد کرده است ، (این هر دو) هرگز نزد خدا مساوى نیستند، و خداوند گروه ظالمان را هدایت نمى کند
شاءن نزول :
دانشمنــــد معـــروف اهـــل سُنّت حــاکم ابوالقاسم حسکانى از بریدة نقل مى کند که :
شیبه و عباس هر کدام بر دیگرى افتخار مى کردند
و در این باره مشغول به سخن بودند که على (علیه السلام ) از کنار آنها گذشت ،
و پرسید به چه چیز افتخار مى کنید؟
عباس گفت امتیازى به من داده شده که احدى ندارد،
و آن مسئلۀ آب دادن به حُجّاج خانۀ خدا است .
شیبه گفت: من تعمیر کننده مسجد الحرام (و کلید دار خانه کعبه ) هستم.
على (علیه السلام ) گفت :
با اینکه از شما حیا مى کنم باید بگویم که با این سنّ کم افتخارى دارم که شما ندارید، آنها پرسیدند کدام افتخار؟!.
فرمود: من با شمشیر جهاد کردم تا شما ایمان به خدا و پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) آوردید.
عباس خشمناک برخاست و دامنکشان به سراغ پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) آمد و به عنوان شکایت گفت : آیا نمى بینى على(ع) چگونه با من سخن مى گوید؟
پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) فرمود: على(ع) را صدا کنید.
هنگامى که به خدمت پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) آمد، حضرت به ایشان فرمود: چرا این گونه با عمویت (عبّاس ) سخن گفتى ؟.
على (علیه السلام ) عرض کرد اى رسول خدا(ص)!
اگر من او را ناراحت ساختم با بیان حقیقتى بوده است ،
در برابر گفتار حق هر کس مى خواهد ناراحت شود، و هر کس مى خواهد خشنود!
جبرئیل نازل شد و گفت اى مُحمَّد(ص)!
پروردگارت به تو سلام مى فرستد، و مى گوید این آیات را بر آنها بخوان (اجعلتم سقایة الحاج و...)
همین روایت ، به همین مضمون ، یا با تفاوت کمى ، در کتابهاى فراوانى از اهل سُنّت نقل شده ، مانند تفسیر (طبرى) و(ثعلبى)، (اصحاب النزول واحدى)،(تفسیر خازن بغدادى )،(معالم التنزیل) علامه بغوى ،(مناقب ابن مغازلى )،(جامع الاصول) ابن اثیر،(تفسیر فخر رازى) و غیره.
تفسیر نمونه/ ج 7 / ص 231 و 232
بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا حُجَّةَ الْخِصَامِ...
