اعراب میگفتند که چهارشنبه جشن بگیریم و مست کنیم و شادى کنیم تا شومى چهارشنبه از بین برود. در بین ایرانیان شور و شادى و جشن در پنجه یا دهه آخر سال و قبل از فروردین بوده اما چیزى بنام چهارشنبه سورى اصلا جزء آداب ایران قبل از اسلام نبوده است.

از روى آتش پریدن هم نه در سنت ایران قبل از اسلام و نه حتى در سنت زرتشتى ها بوده است.الان هم اگر شما بپرسید، این در سنت زرتشتى ها نیست. بله! زرتشتى ها در روزهاى خاصى از سال به عنوان یک عید مذهبى مقدس به پشت بام ها میرفتند و آتش مى افروختند، جهت احضار ارواح مردگان و آمدن آنها به زمین و یکجور نشانه بوده تا ارواح مردگان خانه را پیدا کنند یا آن ارواح شاد شوند و یکجور احترام به ارواح مردگان بوده است. روى پشت بام بوده و از روى آتش هم نمیپریدند که بگویند سرخى تو از من و زردى من از تو...

من از برخى آقایان موبدان زرتشتى هم که پرسیده ام، گفتند ما همچنان رسمى براى پریدن از روى آتش نداشته و نداریم. 
بنابرین چهارشنبه سورى و از روى آتش پریدن سابقه تاریخى در ایران باستان ندارد، چه برسد به کارهای خطرناکى که الان میکنند. "اسلام و ایران١" سال١٣٩٢