مَنْ رَضِیَ عَنْ نَفسِهِ کَثُرَ السَّاخِطُونَ عَلَیهِ1
هر کس از خودش راضی باشد، دشمنان و بدخواهانش زیاد شود.
خودپسندی آن است که شخص، از صفات و اعمال و رفتار خود راضی باشد و هیچ عیبی را در خود نپذیرد و خویش را کامل و بی نقص بداند.
این صفت، تکبّر می آورد و اشخاصِ از خود راضی، در دیگران به دیده ی تحقیر می نگرند. در نتیجه، دیگران هم از آنان خوششان نمی آید.
هیچ کس بی عیب نیست.
پذیرفتن عیوب، مقدمه برطرف کردن آنهاست.
افراد فروتن و حقیقت بین، در پی آنند که کاستیها و ضعفهای خود را بشناسند و آنها را از بین ببرند و کامل تر شوند.
از نشانه های افراد خودخواه و خودپسند، فخرفروشی بر دیگران و تحقیر مردم و بی اعتنایی به همنوعان است. این خصلت را باید درمان کرد و احترام دیگران را نگه داشت. آنان که خود را بهتر از همه می دانند، نه خود را شناخته اند، نه دیگران را.
در توصیه های دینی آمده است.«آنچه برای خود می خواهی، برای دیگران هم بخواه و آنچه را بر خود نمی پسندی، برای دیگران هم مپسند»2
راستی... ما تا چه اندازه به نقاط ضعف خویش آگاهیم؟
و تا چه حدّ از خوبیها و صفات نیک آنان باخبریم؟
اندکی در خود نگر تا کیستی؟...
پس چه جای غرور و خودپسندی و خودبرتربینی؟
منابع:
1:اعلام الدین، ص 311
منتظر ....
