• انسان، معجون مرکبی است از عقل و شهوت که خالقش فرموده است: 
  • وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَ1
  • قسم به جان انسان و کسی که او را معتدل ساخته است، هم میل به فجور در طبیعتش نهاده و هم گرایش به تقوا.
  • هم دانه حکمت در زمین جانش کاشته هم بذر شهوت درآن نشانده است و این نشان از عظمت خلقت انسان می دهد که به تقدیر خدایش می تواند گوهر گرانبهای عقل، این امانت بزرگ الهی را در کنار دزد یغماگر شهوت سالم نگه دارد و آن را از این دزدگاه دنیا به سلامت عبور داده به مقصد که عالم قرب و لقای خداست برساند
  •  و لذا خدا فرموده است: وإنَّا عَرَضنا الأمانَةَ عَلَى السَّماواتِ و ألأرضِ وَالجبالِ فأبَیْنَ أن یَحمِلنَها وأشفَقنَ مِنها و حَمَلَهاالإنسان2
  • ما امانت را به آسمانها و زمین و کوهها عرضه کردیم، آنها تن زیربار حمل آن ندادند امّا انسان تن زیر بار حمل آن داد و آن را پذیرفت
  • په قول حافظ:
  •  آسمان بارامانت نتوانست کشید                      قرعه ی فال به نام من دیوانه زدند 
  • و راستی اگر انسان حدود و حقوق امانتداری را آن چنان که لازم است رعایت نکند و گوهر عقل را از دستبرد شهوت نتواند در امان نگه دارد و خود را جهنمی سازد، به حق که دیوانگی کرده و این بار سنگین را بدون داشتن شایستگی به دوش کشیده است.
  • منبع:
    1. سوره شمس آیات 7و8
    2. سوره احزاب آیه72