در بسیاری از روایات از کار و تلاشی برای روزی حلال به عبادت برتر تعبیر شده است؛العبادة سبعون جزءاً أفضلها طلب الحلال (الکافی، ج۵، ص ۷۸)
امیرمؤمنان آن را از سحرخیزی در راه خدا کمتر ندانسته ما غدوةُ أحدکم فی سبیل الله بأعظم من غُدوته یطلب لولده و عیاله ما یصلحهم( دعائم الإسلام، ج۲، صنای ۱۵)و امام رضا علیه السلام:نیز اجرش را بیش از جهاد در راه خدا دانسته (الذی یطلب من فضل الله عزوجل ما یکف به عیاله أعظم أجراً من المجاهد فی سبیل الله عز وجل (الکافی، ج۵، ص۸۸) و در حدیثی قدسی نُه دهم عبادت معرفی شده است
قالی الله تعالى فی لیلة المعراج: یا احمد ان العبادة عشرة أجزاء تسعة منها طلب الحلال، فان أُطیبَ مطعمک و مَشربک فانت فی حِفظی وکَنفی (ارشاد القلوب، ص ۲۰۶)
روایاتی نیز کم همتی را مانع پیشرفت و تنبلی را مایهٔ حقارت و سربار دیگران بودن را ناشایست می شمارند، چنان که در روایاتی دیگر از تلاش توانفرسا و کار مداوم شبانه روزی که باعث نادیده گرفتن حق اعضای بدن شود باز میدارد و آن را حرام می داند هرچند مال به دست آمده از آن حرام نیست.
رسول خدا صلی الله علیه وآله می فرماید: اگر مرد بر دوش خود هیزم کشد و نیازش را با آن تامین کند و بیش از نیاز خود را صدقه دهد بهتر از این است که از دیگری درخواست کند، زیرا دست دهنده بهتر از دست گیرنده است.
رسول می فرماید: کسی که بر اثر خستگی از کار و تلاش به خواب رود امرزیده شود و می فرماید: کسی که برای کسب روزی خود و خانواده اش مسافرت کند روز قیامت در سایه عرش خداست.
امیرمؤمنان علیه السلام نیز می فرماید: اگر جویای رستگاری هستید جدیت و تلاش را
پیشه خود سازید.
