انفاق مال، مایه ی قرب الی الله

آنچه که از لوازم ایمان صادق است اصل انفاق مال است و تحت هر عنوانی که انجام شود، نشانه ی صدق در اسلام و ایمان است!

 چون آنچه که ظلمت وپلیدی در روح و قلب انسان ایجاد می کند، حب مال است و تنها وسیله ی تطهیرو تنویر قلب از آن پلیدی و ظلمت، انفاق و جدا کردن مال از خود می باشد

و لذا خداوند حکیم خطاب به رسول مکرمش فرموده است:خُذْ مِن أموالهمْ صَدَقَةً تُطهَرُهُمْ وَ تُزکیهم بها.از اموالشان صدقه را بگیر که بدین وسیله ازپلیدی حب مال، تطهیرشان نمایی و در مسیر تقرّب به خدا رشدشان بدهی...

در آیه ای دیگر فرموده:(لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتٰی تُنْفِقُوْا مِمَّا تُحِبُّونَ.):هرگز به خیرونیکی نخواهید رسید تا از آنچه که دوست دارید انفاق کنید…

رسول خداآفرموده است:(حب الدّنیا رَآش کل خطیئة)دنیادوستی سردسته ی همه ی گناهان است!

مال دوستی نیز که یکی از شعب دنیا دوستی است؛ آدمی را مانع از ادای حق خدا و بندگان خدا می گرداند و او را از ساحت قرب خدا دور می سازد و تنها وسیلهای برداشتن این مانع از سر راه، انفاق است!

 بنابراین بهره و سودی که انفاق کننده از انفاق مال خود می برد و آن طهارت و پاک گشتن قلب از آلودگی حب مال وروشن شدن جان به نور تقرب به حضرت معبود سبحان است، اصلاً قابل مقایسه و سنجش نمی باشد با بهره و سودی که انفاق شونده می برد و آن تأمین گوشه ای از زندگی مادّی اش از خوراک و پوشاک و مسکن و... می باشد. 

بدیهی است که این کجا و آن کجا؟ 

حاصل این که به بیان رسول خدا زکات به معنای انفاق مال، آبی است که به درخت دین و ایمان می رسد و آن را زنده و شاداب نگه می دارد و لذا توفیق انفاق مال در راه خدا، یکی از نعمتهای بسیار بزرگ الهی است که به بندگان صالح خویش ارزانی داشته است و از این طریق آنها را به مقامات عالیه از قرب خودش نائل می گرداند و با قلبی سلیم از بیماری مهلک بخل، به محضر ارفع و اعلایش می پذیرد که فرموده است:

یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ * إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ

روزی که نه مال سود می دهد و نه فرزندان؛ مگرآن کس که با قلبی رَسته از شرک به نزد خدا بیاید.