سر کافر قلمداد شدن بی نماز

شایدانسان درهرگناهی که از او صادر میشود، اعم از ترک واجبی از واجبات یا ارتکاب محرّمی از محرّمات، انگیزه ای نفسانی برای لذت بردن از مشتهیات حیوانی در وی به وجود می آید و سبب ارتکاب آن گناه می گردد.

در روز ماه رمضان، اشتها به خوردن و آشامیدن بر او غالب می شود و روزه اش را میشکند. 

حب مال باعث می شود ازدادن خمس وزکات و رفتن به حج، استنکاف می ورزد وهکذا 

در ارتکاب هر گناه ومعصیتی،شهوتی برانسان مستولی می گردد وآن گناه را مرتکب می شود.

حال آیا چه شهوتی و چه انگیزه ی نفسانی درآدم بی نمازپیدا میشودکه نمازنمی خواندجزبی اعتنایی به خدا وسبک شمردن فرمان خدا و معتقدنبودن به حساب و ثواب و عقاب روز جزا و این همان کفر است وگرنه چندرکعت نماز خواندن، نه رنج و مشقت فوق العاده ای دارد که تحمل آن دشوار باشد و نه ترک آن برای انسان لذتی دارد که پا روی آن نهادن، نیاز به ریاضت داشته باشد 

و لذا صحیح فرموده اند: (من ترک الصلوة مُتَعَمَّداً فَقَدُ کفر): آدم تارک الصلوة جز خداناباوری وزیر پا نهادن فرمان خدا انگیزه ای ندارد.