به طور کلی جهتگیری قرآن و روایات و تاکید آنها بر بسنده کردن و اکتفا هر کس به نعمت های بیشماری است که خداوند به بنده اش عطا کرده و ما را از طمع به مال دیگران و چشم داشتن به دارایی و نعمت دیگران به شدت منع کرده اند و تعالی و رشد و کمال و سعادت ما را در قطع طمع و نظرنداشتن به داشته‌های دیگران دانسته اند.
  • خداوند در آیه 131 سوره طه می‌فرماید:
  • «وَ لا تَمُدَّنَّ عَینَیکَ إِلى‏ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَیاةِ الدُّنْیا لِنَفْتِنَهُمْ فِیهِ وَ رِزْقُ رَبِّکَ خَیرٌ وَ أَبْقى‏»؛ و هرگز چشم خود را به نعمت هاى مادى که به گروه‏هایى از آنها داده‏ایم میفکن که اینها شکوفه‏هاى زندگى دنیاست و براى آنست که آنان را با آن بیازمائیم و روزى پروردگارت بهتر و پایدارتر است.
  • کسی که توکل به خداوند نداشته باشد، همیشه دست نیاز به دیگران دراز می‌کند و این وابستگی موجب سلب آسایش او می‌شود. این افراد با کوچکترین مشکل به دیگران متوسل می‌شوند و هیچ امیدی ندارند. در این شرایط آن‌ها در عین حال که سعی و تلاش می‌کنند، باید به خداوند توکل کنند تا مشکلاتشان حل شود
  • خداوند در قرآن سوره بقره آیه 216 می‌فرماید: «عَسَی أَن تَکْرَهُواْ شَیئًا وَهُوَ خَیرٌ لَّکُمْ وَ عَسَی أَن تُحِبُّواْ شَیئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّکُمْ وَاللّهُ یعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ» ؛ «شاید چیزی را ناخوش بدارید و در آن خیر شما باشد و شاید چیزی را دوست داشته باشید و برایتان ناپسند افتد خدا می‌داند و شما نمی‌دانید.»
  • باید هر کاری که نمی شود به آن دست یافت را به دست خداوند سپرد؛ زیرا خداوند هم مهربان است و هم حکیم؛ هم دانا است و هم عالم به غیب.!