عبادت خالصانه

در کتاب محاسن برقى ص 251 از حضرت صادق (ع) روایت شده:

• «خالصاً مخلصا لایشوبه شیئى»
• عبادت و بندگى ابراهیم با نیتى خالص و پاک و با حالى مخلصانه انجام مى گرفت و چیزى در خلوصش مخلوط نبود.
• علامه مجلسى در توضیح این بخش از آیه: حَنِیفاً مُسْلِماً و در توضیح روایت حضرت صادق (ع) مى گوید:

• حنیف یعنى مائل به دین حق که همان دین خالص الهى است، و مسلم یعنى مطیع خدا در همه اوامر و نواهی اش.
• عبادت خالصانه سبب ایمنى مخلص از هول عظیم و ترس سنگین روز قیامت است:
• مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِنْها وَ هُمْ مِنْ فَزَعٍ یَوْمَئِذٍ آمِنُونَ:
• آنان که کار نیک خالصانه به آخرت بیاورند، و اعمالشان از شائبه شرک و ریا پاک باشد پاداشى بهتر از آن دارند و آنان در آن روز از هول و هراسى سنگین و سخت در امان هستند.
• حیات و زندگى انسان بدون عبودیت و بندگى حق جز حیات حیوانى و مشتهیات نفسانى و لذّات زودگذر چیزى نیست، انسان در فضاى حیات حیوانى انسانى ساخته شکم و شهوت است، و کارى جز حس گرائى و مادى گرى، و خوردن و آشامیدن و شهوت رانى و تجاوز به حق و حقوق دیگران ندارد، چنین حیاتى حیات مجازى و جز خواب و خیال نیست، حیات حقیقى براى انسان که داراى آثار مثبت دنیائى و آخرتى و همراه با برکات و منافع ابدى است فقط و فقط عبودیت خالص است، عبودیت براى انسان هم چون نسیم بهار براى زمین مرده است، همان گونه که نسیم بهار به زمین مرده حیات مى دهد و آن را تبدیل‏ به انبارى از انواع نعمت‏ها مى کند، نسیم عبودیت سبب روئیدن انواع آثار مثبت از سرزمین وجود انسان مى گردد، و آدمى را آماده رسیدن به رضوان حق و مقام قرب و لقاء مى نماید.