نعمت بلا :: تلنگر

از میان پنج آیة 21 تا 25 سورة یونُس از صفحة 211 ، قرآن، پس از اشاره به مکر الهی در برابر نقشه‌های جاهلانة مشرکان، در دوآیة 22 و 23 به ناسپاسی انسان اشاره می‌کند که چگونه او در مشکلات بزرگ و به ‌هنگام خطر، همه‌چیز را جز خدا فراموش می‌نماید، امّا به‌محض این‌که بلا برطرف، وآتش، خاموش شد و مشکل، حل‌گردید، بار دیگر،گناه و بی‌تقوایی را پیشه‌کرده و از خدا بیگانه می‌شود.

این‌دوآیه می‌فرمایند:
«او همان‌کسی است‌که شما را در صحرا و دریا حرکت می‌دهد. هنگامی‌که درکشتی، خوش و خرّم نشسته‌اید و بادهای موافق وزیده و سرنشینان‌کشتی را آرام‌آرام، به‌سوی مقصد حرکت ‌می‌دهند، همه، شادان و خوشحالند. امّا همین‌ که طوفان شدید و تندبادکوبنده‌ای می‌وزد و امواج مهیب دریا ازهرسو به‌طرف‌ آن ها هجوم می‌آورند وکشتی را چون ‌پر کاهی به‌این‌طرف و آن‌ طرف پرتاب‌کرده و سرنشینانش مطمئن می‌شوندکه درآغوش بلا قرارگرفته‌اند و مرگ را با چشم خود دیده و دست از زندگانی می‌شویند»،
درست، در چنین‌لحظه‌ای، به‌یاد خدا می‌افتند و «او را از روی اخلاص صدا می‌زنند» و دست به‌دعا برداشته و می‌گویند:
«خداوندا، اگر ما را از این‌مهلکه نجات دهی، از این‌پس، حتماً از سپاسگزاران و بندگان فرمانبردار تو خواهیم‌بود»؛ نه‌گناهی مرتکب می‌شویم و نه به غیرتو روی می‌آوریم.
نکتة قابل توجّه، این‌که ‌آن‌ چه در این‌دو آیه ‌آمده، یک اصل ‌کلّی درباره همة ماست ‌که ‌آلوده به دنیاپرستی و فراموش‌کاری شده‌ایم.
به‌هنگامی ‌که امواج بلاها ما را احاطه می‌کنند و دستمان از همه‌جا کوتاه شده و کارد به‌استخوانمان می‌رسد و یار و یاوری برای خود نمی‌بینیم، دست به‌درگاه خدا بر می‌داریم؛ ختم اَمَّن‌یُجیب و ختم اَنعام ‌گرفته و هزارگونه ‌عهد و پیمان با او می‌بندیم و نذر و نیاز می‌کنیم ‌که: خدایا، اگر از این‌بلا رهایی یابیم، چنین و چنان می‌کنیم.
امّا این‌بیداری و آگاهی‌که از فطرت خداپرست ما سرچشمه می‌گیرد، چندان به‌طول نمی‌کشد و همین‌که طوفان بلا فرو نشست و مشکل حل شد، مجدّداً پرده‌های غَفلت بر قلبمان فرو می‌افتند؛ پرده‌های سنگینی ‌که جز طوفان بلا نمی‌توانست‌ آن ها را جابه‌جا کند. مهم این‌است ‌که بلا که ‌آمد و این ‌بیداری حاصل شد، با رعایت تقوا مراقب باشیم ‌که این‌بیداری باقی بماند و همیشه، بندة بیدار خدا بمانیم.
از خداوند می‌خواهیم ما را همانند بندگان خوبش قرار دهدکه درآرامش، همان‌قدر به خدا توجّه دارند که به‌هنگام سختی. زیرا می‌دانندکه هر خیر و برکتی‌ که ظاهراً از عوامل طبیعی به ‌آن ها می‌رسد،آن هم در واقع از جانب خداست.