اسلام دیدگاه خود را از دو بعد در خصوص ثروت به روشنى بیان کرده است.
یک:اندوختن ثروت
دو:بهره بردارى از ثروت(سرمایه گذارى)
اسلام ثروت اندوزى را حرام مىداند زیرا موجب حبس اموالى مىشود که باید در جاهاى درست هزینه گردد.
ثروت اندوزى جامعه را از سرمایهاى که باید در آن جریان یابد محروم مىکند خداوند مىفرماید:
والذین یکنزون الذهب و الفضة ولا ینفقونها فى سبیل الله فبشرهم بعذاب ألیم
کسانى که زر و سیم مىاندوزد و در راه خدا انفاق نمىکنند آنان را به عذابى سخت بشارت بده.
بر همین اساس امام على علیهالسلام با پدیده ثروت اندوزى به شدت مبارزه مىکند و ثروت اندوزان را مردگانى بیش نمىداند آنگاه که به کمیل مىفرماید:((هلک خزان الاموال و هم أحیاء)) ثروت اندوزان مردهاند? اگر چه به ظاهر زندهاند این نشانگر هلاکتشان در آخرت است البته در دنیا نیز از هالکین هستند امام مىفرماید:
الشح أضر على الانسان من الفقر لان الفقیر اذا وجد اتسع و الشحیح اذا وجد ?
بخل ورزیرن بر انسان زیانبارتر از فقر است چون فقیر اگر بیابد بى نیاز مى شود اما بخیل به چیزى دست یابد بى نیاز نگردد.
فقیر اگر به ثروتى دست یابد از آن بهره مىبرد اما بخیل ثروت اندوزى مىکند و آن را مصرف نمىکند اگر اسلام ثروت اندوزى را حرام کرده امت پس انسان با ثروتش چه کار کند؟در اینجا نوبت به بهره بردارى از ثروت مىرسد اسلام سه راه براى به جریان انداختن ثروت و استفاده درست از آن به ما نشان مىدهد:
اول:بخشش به فقرا و نیازمندان زیرا اگر ثروت در اختیار این قشر قرار گیرد قدرت خرید آنان بالا مىرود و با جریان خرید و فروش روند اقتصاد شتاب بیشترى مىگیرد و در نتیجه همگان از بازار بهره مىبرند سوال این است که از این کار چه چیزى عاید صاحبان سرمایه مىشود؟
در پاسخ باید گفت دو چیز:اول:پاداش الهى.دوم: با تزریق مقدارى از سرمایه به بازار چرخ آن را به حرکت در مىآورد و همه را به تحرک وإ؛ااک مىدارد خود او - صاحب سرمایه - نیز از این رهگذر بهره مىبرد زیرا رونق بازار درآمد و سود او را نیز افزایش مىدهد در حالى که اگر سرمایهاش را مىانباشت بخشى از توان بازار را راکد مىساخت این کار آثار زیانبارى بر اقتصاد مىگذاشت و نتایج آن پس از مدتى بر همگان آشکار مىشد.
قرآن کریم به انفاق و بخشش تشویق مىکند و مىفرماید:
و ما أنفقتم من شىء فهو یخلفه و هو خیر الرزقین ?
و هر چه انفاق کنید عوضش را خواهد داد او بهترین روزى دهندگان است.
وأنفقوا مما رزقناهم سرا و علانیة یرجون تجارة لن تبور . ?
و از آنچه به آنان دادهایم پنهانى و آشکار انفاق مىکنند امید به تجارتى دارند که هرگز زیان نکند.
و ما تنفقوا من خیر فلا نفسکم ?
هر چیزى انفاق کنید ثوابش از آنان خودتان است.
و بر همین اساس امام على علیهالسلام خطاب به صاحبان سرمایه مىفرماید:
طوبى لمن ذل فى نفسه و طاب کسبه و صلحت سریرته و حسنت خلقته و أنفق الفضل من ماله ?
خوشا به حال کسى نفس خویش را به فروتنى وا دارد و کسبش پاک و شایسته و نیتش پسندیده و خلق و خویش نیکو باشد و زیارى مالش را انفاق کند
یعنى آنچه افزودن بر نیاز اوست انفاق کند.
امام همچنین مىفرماید:((و المال تنقصه النفقه))?
پس ثروت جز با انفاق کامل نشود بنابراین اگر انسان سرمایهاش را انفاق کند در مسیر رشد قرار مىگیرد البته در اینجا باید توجه داشته باشیم که انفاق از نظر اسلام نوعى بهره بردارى از ثروت است زیرا سود آن در درجه اول به صاحب سرمایه بر مىگردد بر خلاف اعتقاد سرمایه دارى که انفاق را موجب هلاک سرمایه مىداند.
