نکته ای قرآنی که بسیاری از آن غافلند
خداوند در سوره حجرات می فرماید:
یَمُنُّونَ عَلَیْکَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسْلامَکُمْ بَلِ اللَّهُ یَمُنُّ عَلَیْکُمْ أَنْ هَداکُمْ لِلْإیمانِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ (آیه 17)
بر تو منت مى نهند که اسلام آورده اند، بگو: اسلام آوردنتان را اگر راستگو باشید بر من منت ننهید، بلکه خداوند از اینکه به ایمانتان راه نموده بر شما منت مى نهد.
بندگان خاص حضرت حق، همین طور هستند. آنها می گویند خداوند بر ما منت گذارده که ما را به طاعت و عبادت خود امر نموده است... انسان باید بفهمد طاعات و عباداتی که برای او تعیین گردیده است، منتی است که خداوند بر او دارد زیرا رشد و کمال معنوی او با این عبادتها تحقق پیدا می کند.
.
عبادتها همچون داروهائی هستند که پزشک برای شفای بیمار می دهد. آیا کسی می تواند بر پزشک منت بگذارد که من داروها را به موقع خوردم و دستوات شما را اطاعت کردم؟! آری عبادتها بیماری جهل و غفلت را که از عمیقترین بیماریهاست، درمان می کنند.
.
بی توجهی به آفرینش و حقیقت های عالم وجود، دردی است که آدمی را بطور کلی از ارزش می اندازد و او را بی اعتبار می کند. درد بی دردی و بی خبری و گیج و منگ بودن در عالم؛ و نفهمیدن و نچشیدن و دریافت نکردن از دردهای وحشتناک برای انسان است.
.
اکنون آیا رواست که انسان وقتی به عبادت می پردازد و به درمان بدترین بیماریهای خود اقدام می کند؛ انتظار پاداش هم داشته باشد؟!
این است که انسانهای وارسته، همه اوامر الهی را با شوق و رغبت بجا می آورند و شکر گذار خداوند نیز هستند که آنان را به بارگاه عزت خود راه داده است و برترین کرامت ها را نصیب آنها کرده است.
