امام علی (ع) فرمود: نعمتان مجهولتان الصحة و الامان دو نعمتند که مورد غفلت قرار می گیرند: سلامت و امنیت. تا وقتی سالمی و امنیت داری قدر آن را نمی دانی همین که آن را از دست بدهی تازه می فهمی که چه نعمتهایی داشته ای
مومن همیشه به خودش یادآوری می کند.

همیشه به یاد می آورد حال کسانی را که گرفتارند و مصیبت دیده اند، سپس یاد نعمت آرامش و آسایش و امنیت و ... خودش می افتد و سپس خدا را شکر می کند به خاطر همه این نعمتها. 
مومن با یادآوری این همه، دغدغه مند می شود و تلاش می کند امنیت، راحتی، آرامش و ... را برای دیگران هم فراهم کند. مومن نسبت به مصیبت دیده و ستم دیده بی تفاوت نیست.
اساساً مومن بی تفاوت نمی شود. او خود را شریک غم دیگران می داند. اگر دستش برسد کاری انجام می دهد، مالی خرج می کند، از جانش مایه می گذارد تا مشکل و مصیبت را برطرف کند. گاه فریاد می زند تا شاید بتواند ظالم را بترساند و ظلم را از بین ببرد. اگر هیچ کاری از دستش برنیاید، دعا می کند. از خدا می خواهد که دیگران را هم از آرامش برخوردار کند.
مومن وقتی مومن است که دغدغه داشته باشد. مومن وقتی مومن است که بی تفاوت نباشد
رسول خدا می فرماید: من أصبح و لم یهتم بأمورالمسلمین فلیس بمسلم - کسی که روزش را شب کند در حالیکه دغدغه امور مسلمانان دیگر را نداشته باشد، مسلمان نیست.